3 افسانه راجع به بازی‌سازی که خوشبختانه حقیقت ندارند

چند سالی است که مشغولِ ساختِ بازی هستیم. در این سال‌ها افرادِ علاقه‌مند به بازی‌سازی سوال‌های زیادی از ما پرسیده‌اند. افرادی که دانش خوبی در زمینه‌‌های مرتبط با بازی‌سازی داشته و گاهاََ حتی امکانات و سرمایه بیشتری نسبت به ما داشتند. اغلب این دوستان در نهایت بعد از مشورت گرفتن باز هم راه قبلی خود را در پیش گرفتند. با توجه به صحبت‌ها و گفته‌هایشان متوجه شدیم سه افسانه را به عنوانِ حقیقت تلقی کرده و نظام فکری‌‌شان را بر این اساس بنا نهاده بودند. در مقابل، افراد با‌‌اراده و موفقی نیز بوده‌‌اند که با کنار گذاشتن این سه افسانه، در مسیرِ بازی‌سازی به موفقیت دست پیدا کردند.

در این مقاله اثبات خواهم کرد که این افسانه‌ها حقیقت ندارند. خواهید دید که اگر شما هم این افسانه‌ها را کنار بگذارید، به نتایجِ شگرفی دست خواهید یافت.

افسانه شماره 1: بازی‌سازی نیاز به دانش پایه و پیش‌‌زمینه‌‌های زیادی دارد!

بسیار صریح می‌گویم که این افسانه توهمی بیش نیست.

سرچشمه این فکر از ذهن خراب‌‌کار و کمال‌‌گرای ما می‌‌باشد. برای مقابله با کمال‌‌گرایی دوره‌‌های آموزشی و کتاب‌‌های زیادی وجود دارد که توصیه می‌کنم حتماََ راجع به این موضوع مطالعه داشته باشید.

حتی کارهای به ظاهر ساده هم در یک فرآیندِ مستمر هستند که به نتیجه می رسند. هیچ اثر دفعی و ناگهانی‌‌ای در به سرانجام رسیدن کارها وجود ندارد.

راه رفتن یک کودک را در نظر بگیرید. مدت‌‌ها طول می کشد تا این که یک کودک بتواند روی پای خود بایستد. بارها تعادل خود را از دست می‌‌دهد، زمین می‌خورد و بلند می‌شود تا این که بالاخره راه رفتن برای او عادی می‌شود. به مرور راه رفتن برای او به یکی از روزمرگی‌‌هایی که حتی به چگونگی انجام شدنش فکر هم نمی‌‌کند تبدیل می شود.

شروعِ بازی‌سازی نیز همین طور است. فکرهایِ مخربِ مختلفی به ذهن شما خطور می کند. آیا به زبان انگلیسی تسلط دارید؟ آیا از تخصص‌‌ها و مهارت‌‌های مورد استفاده در ساخت بازی بهره‌‌ای دارید؟ آیا از برنامه‌‌نویسی، طراحیِ بازی، مدل‌‌سازی و مهارت‌‌های دیگر سررشته دارید؟

با اطمینان می‌‌گویم که مهم نیست چقدر اطلاعات قبلی دارید. به اشتباه خیلی‌ها فکر می‌کنند که برای ساختِ بازی حتماََ باید به برنامه‌نویسی یا تخصص‌های دیگر تسلط داشته باشند. اگر هدفتان ساختنِ بازی است پس نباید نگران ابزار و دانش مورد نیاز باشید. امروزه حتی می‌شود با استفاده از ابزارهای آماده، به راحتی و بدون استفاده از برنامه‌نویسی بازیِ خودتان را بسازید.

مهم این است که به بازی‌سازی علاقه داشته باشید. مهم این است که اراده کنید و تصمیم بگیرید در این راه قدم بگذارید. مهم این است که با ترس‌‌تان روبرو شده و قدم گذاشتن در مسیرِ بازی‌سازی را آغاز کنید.

پیچیده‌‌ترین فعالیت‌ها از ترکیب ساده‌‌ترین کارها شکل گرفته‌‌اند. تا زمانی که این کارهای به ظاهر کوچک انجام نشوند، فعالیت‌های بزرگ نیز شکل نمی‌‌گیرند.

یک ماشین مکانیکی بزرگ را در نظر بگیرید. کار کردن قطعات کوچک در کنار هم و ایجاد یک سیستمِ درست است که آن ماشین را راه می‌‌اندازد. مهم این است که در ذهن‌‌مان چطور مسائل را می‌‌بینیم و تحلیل می‌‌کنیم. آیا به مسائل به عنوان یک چالش نگاه می‌‌کنیم که راه حلی دارند یا به عنوان یک مشکلِ بدون راه حل با آن‌ها مواجه می‌شویم؟ در واقع پاسخ همه این سوال‌‌ها به طرز‌‌ِ فکر ما وابسته هست.

 افراد زیادی در دنیا هستند که بی هیچ اطلاعاتِ قبلی، بازی‌سازی را شروع کرده‌‌اند و بسیار هم موفق شده‌اند. این افراد مهمترین تصمیم را گرفتند. یعنی کار را شروع و فکرهایِ زیبایشان را عملی کردند. در طولِ ساختِ بازی نگرانی‎‌هایشان را رفع کردند نه این که این نگرانی‎‌ها موجب شود هیچ وقت ساختِ بازی خود را شروع نکنند.

 James Silva یکی از همین افراد است. او بعد از ساختِ The Dishwasher و مورد توجه قرار گرفتن این بازی، استودیویِ بازی‌سازیِ مستقلِ خود را تأسیس کرد.

افراد بسیاری هم به دور از رسانه‌‌ها و شبکه‌‌های مجازی در حال ساختِ بازی هستند. تعداد بالای بازی‌‌های منتشر شده هر روزه در بازارهای داخلی و خارجی نشان‌‌دهنده درستیِ این موضوع است. با این توضیحات، چرا شما یکی از همین افرادی نباشید که بازی خود را در بازارهای داخلی و خارجی منتشر می‌‌کنید؟

افسانه شماره ۲: بازی‌سازی نیاز به بودجه، امکانات و تجهیزات زیادی دارد!

این موضوع نیز تنها یک افسانه است و بس. بازی‌سازی را می‌توان در هر دو دسته کارهای پرهزینه و کم‌‌‌هزینه قرار داد. دسته‌‌‌بندی‌‌‌های متفاوتِ دیگری نیز برای تعریف کردن و تفکیکِ پروژه‌‌‌های بازی‌سازی وجود دارد. تقسیمِ پروژه‌‌‌های بازی‌سازی به دو دسته بازی‌‌‌های مستقل و بازی‌های غیر‌‌‌مستقل یکی دیگر از این دسته‌‌‌بندی‌‌‌ها است.

ساخت بازی‌‌‌های غیر‌‌‌مستقل، گاهی با بودجه چند صد میلیون دلاری انجام می‌‌‌گیرد. برای این دسته به عنوانِ مثال می‌‌‌توان از بازی‌‌‌های شناخته‌‌‌شده در ایران مثل سری Call of Duty و FIFA نام برد.

در مقابل، بازی‌‌‌های مستقل را داریم که عموماََ توسطِ یک فرد یا تیم‌های کوچک بازی‌سازی ساخته می‌شود و نیاز به بودجه زیادی هم ندارند. در ایران نیز افراد و تیم‌‌‌هایِ بازی‌‌‌سازِ مستقلِ زیادی وجود دارند.

این افراد به صورت فردی، تیمی یا در شرکت‌‌‌های بازی‌سازی مشغول به ساختِ بازی‌های خود هستند. ما نیز در این چند سال پروژه‌‌‌های مختلفی داشته‌‌‌ایم که با بودجه کم یا بدونِ بودجه ساخته شده‌‌‌اند. 

خیلی‌‌‌ها پیش از این اثبات کرده‌‌‌اند که برای بازی‌سازی لزوماََ به منابعِ زیادی احتیاج نیست. در شروعِ بازی‌سازی علاوه بر علاقه و اراده، تنها دو چیز مورد نیاز است: کامپیوتر و دسترسی به اینترنت. با پیشرفت کردن تکنولوژی و در دسترس بودن اینترنت، منابعِ آموزشیِ فراوانی در دسترسِ همگان برای یادگیری هر علم و مهارتی وجود دارد. ما نیز در کنار بهره‌‌‌مندی از دانشِ اساتیدِ و دوره‌‌‌های آموزشیِ مختلف، بیشترین بهره را از منابعِ آموزشیِ موجود در اینترنت برده‌‌‌ایم.

بازی‌‌‌های مستقلِ موفقِ فراوانی وجود دارند که یک نفر یا یک تیم کوچک آن‌‌‌ها را ساخته‌‌‌اند. آن هم با تجهیزاتی که امروزه تقریباََ در همه خانه‌‌‌ها وجود دارد. از نمونه‌‌‌های معروف و جریان‌‌‌سازِ بازی‌‌‌هایِ مستقل می‌‌‌توان به این عناوین اشاره کرد: Limbo ،FEZ ، Braid و Super Meat Boy.

این بازی‌‌‌ها موفقیتِ مالی و اعتباریِ فراوانی به دست آورده‌اند. بازی‌‌‌های دیگری هم هستند که کمتر موردِ استقبال قرار گرفته‌‌‌اند اما به نسبتِ زمان و بودجه‌‌‌ای که صرفِ ساختِ آن ها شد، بازگشتِ مالیِ فوق‌‌‌العاده‌‌‌ای داشتند.

در ایران نیز بازی‌های مستقل موفقی مثلِ بازی‌‌‌های Children of Morta و Sojourn را داریم که توسط تیم‌های بازی‌سازی مستقل ساخته شده‌اند. مایه خوشحالی و افتخار است که این بازی‌‌‌ها مورد توجهِ ناشرینِ خارجی برای انتشار بین المللی قرار گرفته‌‌‌اند. هر دویِ این بازی‌‌‌ها در نمایشگاه‌‌‌های معتبرِ بازی‌‌‌های رایانه‌‌‌ای همچون نمایشگاهِ E3، نمایشِ موفقی داشته‌‌‌اند. به زودی راجع به این بازی‌هایِ موفق مطالب بیشتری خواهم نوشت.

در زمینه‌ی بازی‌های مستقلِ موفقِ ایرانی می‌توان از دو بازیِ انگاره و Linn: Path of Orchards هم نام برد. بازیِ انگاره توسط مهدی بهرامی ساخته شد که به تنهایی روی ساخت این بازی کار کرد. بازی Linn: Path of Orchardsتوسط تیم بازی‌سازی فانوس ساخته شده است. هر دوی این بازی‌‌ها موفق شده‌اند در جشنواره‌های بین‌المللی بدرخشند و برنده جوایزی شوند.

چرا شما یا تیمی که تشکیل می‌‌‌دهید از جمله کسانی نباشید که یکی از این بازی‌‌‌ها را می‌سازید؟

افسانه شماره 3: سنِ من زیاد است، یادگیریِ ساختِ بازی از من گذشته است و دیگر فرصت ندارم!

حقیقت این است که این فکر نیز بسیار اشتباه است. این موضوع که سنِ ما زیاد یا کم است در واقع بهانه‌‌‌‌ای برایِ عقب‌‌‌‌انداختن کارها و اهمال‌کاری است. این حرف بهانه‌‌‌‌ای برایِ رو به رو نشدن با ترس‌‌‌‌هایمان است. در واقع این توجیه، دلیلی دیگر برایِ خارج نشدن از حریمِ امنی است که در ذهن‌‌‌‌مان ساخته‌‌‌‌ایم.

اگر فکر می‌کنید برای یادگیری بازی‌سازی دیر شده است مثال‌های فراوانی وجود دارد که فکر شما را نقض می‌کند. خانم Masako Wakamiya از ژاپن که در حال حاضر 84 سال دارد. او بعد از بازنشستگی تصمیم گرفت برنامه‌نویسی یاد بگیرد و برای افراد بالای 60 سال بازی طراحی کند. حتماََ با کلیک روی نام این خانمِ باانگیزه، فیلمِ صحبتش در TED را ببینید. 

مطالعات نشان می‌دهد که تفاوتِ زیادی بین ساختارِ مغزی انسان‌‌‌‌ها وجود ندارد. تفاوت بین انسان‌‌‌‌ها تنها در ساختار کانال‌‌‌‌‌هایِ عصبیِ مغزشان است. شخصی را در نظر بگیرید که سابقه نواختن پیانو دارد. او به واسطه تمرین و تکرار زیاد، کانال های عصبی‌‌‌‌ای را در قسمتِ مخصوص به موسیقی در مغزِ خود شکل داده است. در این قسمت از مغزِ او، اطلاعات به راحتی و به سرعت منتقل می شوند. حال مسئله برای فردی مثل من که سابقه نواختن پیانو ندارم متفاوت است. در این قسمت از مغز فعالیتی تاکنون نداشته‌‌‌‌ام. پس باید با تکرار و تمرین، سعی در ساختِ کانال‌‌‌‌هایِ عصبیِ جدید برای انتقال اطلاعات کنم. درست مثلِ کودکی که سعی دارد به تازگی راه رفتن را یاد بگیرد.

من نیز از این افسانه برای اهمال‌‌‌‌کاری و عقب‌‌‌‌انداختن یادگیری بازی‌سازی استفاده می‌‌‌‌کردم. فکر می‌کردم برای یادگیری بازی‌سازی دیگر دیر شده است. دلیلِ اصلیِ من برای این توجیه، ترسِ از شکست خوردن بود. در صورتی که بعدها متوجه شدم شکست در واقع پایه و اساس کار و زندگیِ ما است.

نحوه دیدِ ما نسبت به شکست و این که آیا از آن درس بگیریم یا خیر موضوع بسیار مهمی است. در صورت توجه نکردن به این موضوع، در زندگی در دسته انسان‌‌‌‌های معمولی قرار خواهیم گرفت. تصمیم‌‌‌‌های معمولی خواهیم گرفت و در نتیجه زندگی معمولی‌‌‌‌ای خواهیم داشت.

امروز کارهایی را انجام می‌دهم که دیگران حاضر نیستند انجام دهند؛ تا فردا کارهایی را انجام دهم که دیگران قادر نیستند انجام دهند.

محمد پیام بهرام پور

نتیجه

دیدیم که برخی‌‌‌‌ها در مسیرِ بازی‌سازی با سه افسانه زیر رو به رو می‌شوند:

• بازی‌سازی نیاز به دانشِ پایه و پیش‌‌‌‌زمینه‌‌‌‌های زیادی دارد!
• بازی‌سازی نیاز به بودجه، امکانات و تجهیزات زیادی دارد!
• سن من زیاد است و یادگیری ساختِ بازی دیگر از من گذشته است!

حالا می‌دانید که چرا برای شروع ساختِ بازی نباید بترسید. هر کدام از این افسانه‌ها دلیلی هستند فقط برای این که پشتِ ترس‌‌‌‌مان از تغییر پنهان شویم. هر شخصی با هر سطحی از دانش می‌‌‌‌تواند بازی‌ساز بشود. تنها مواردِ ضروری برای این کار، عشق و علاقه به بازی‌سازی و سخت‌‌‌‌کوشیِ هوشمندانه هستند.

در بازی‌‌‌‌ساز‌‌‌‌باش از تجربیاتِ خود برای شما خواهیم گفت. به مرور موارد مفید و کاربردی را به صورت عملی و پروژه‌‌‌‌محور آموزش می‌‌‌‌دهیم. در مسیر تبدیلِ رویایِ خودتان به بازی، همراهِ همیشگی شما خواهیم بود. همراه با ما، برای شروعِ ساختِ بازی یا ماندن در این مسیر، تنها دغدغه‌‌‌‌تان، وقت گذاشتن برای یادگیری و تمرین خواهد بود.

افسانه‌‌‌‌های شما برای شروع نکردنِ بازی‌سازی چه هستند؟ ما را از نظر خودتان آگاه کنید.

می‌خوام همین الان PDF این مقاله رو دانلود کنم!