هیچ چیز مانند تعاملی نبودن محیط، به تجربه بازیکن ضربه نمیزند. چگونه بازیکن باور کند که در میدان جنگ است در حالی که بر بدن سرباز دشمن بعد از تیر زدن خونی نمیبیند یا شیشهای نمیشکند و یا جای تیر بر زمین نمیماند؟ بازیکن چگونه باور کند که در حال مبارزه در رینگ است در حالی که اثری از مصدومیت در حریفش نمیبیند و صاف و سر حال تا آخر بازی آخ هم نمیگوید و تنها یک UI میزان جانش را نشان میدهد؟ چنین جهانی نشان از طراحی ضعیف بازی دارد. در این مقاله ویدیویی پیرامون همین موضوع صحبت خواهیم کرد.
راه حل
باید محیط بازی زنده به نظر بیاید. اگر تیراندازی مکانیک اصلی بازی شماست، باید کاری کنید تا بازیکن بتواند به وسیله این مکانیک پنجره ها را بشکند. هنگام تیراندازی به دیوارها باید، روی دیوار اثر آن باقی بماند. عدم توانایی تعامل با جهان بازی برخلاف آنچه مورد انتظار بازیکن است، میتواند نتیجهای بد به همراه داشته باشد و آن سرخوردگی از بازی و به تناسب آن غرق نشدن در دنیای بازی است. مقابل این مسئله یعنی توانایی اثرگذاری بر محیط بازی، آن را جذاب و ارضا کننده میکند. محیط های تخریب پذیر در بازی های تیراندازی خاصتا بسیار مهم هستند.
نمونه خوب
بازی bro force حس بسیار خوبی به بازیکن میدهد. علتش این است که هر آنچه شما بر روی صحنه میبینید، قابل نابود شدن است. بازی ماینکرافت هم شاید نمونه خوبی برای این مسئله باشد. بهعنوان یک معدنچی در یک بازی در سبک ساخت و ساز و بقا شما میتوانید در این جهان ساخته شده از بلوک ها، هر یک از آن ها را نابود کنید و یا با خود حمل کنید و یا با آن چیز های جدید بسازید و… .
شما چه نمونه های خوبی برای این قضیه مشاهده کردهاید؟
با انتقادات و پیشنهاداتتان کمک کنید تا ما بهتر شویم.